Το  θέμα  των  Ιχθυοτροφείων

Το ζήτημα των ιχθυοτροφείων ή αλλιώς ιχθυοκαλλιεργειών, έχει απασχολήσει έντονα όλα τα Διοικητικά Συμβούλια του Συλλόγου μας. Όταν το Αρκαδικό Χωριό ξεκίνησε να χτίζεται το 1988, με απόφαση της Ελληνικής Κυβέρνησης, απετέλεσε την πρώτη προσπάθεια υλοποίησης ενός σημαντικού προγράμματος παραθεριστικών οικισμών που ιδρύονται στους ιδιαίτερους τόπους καταγωγής των ομογενών.

Έτσι όπως αντιλαμβανόμαστε εμείς έναν παραθεριστικό οικισμό, βγάζουμε το συμπέρασμα ότι η περιοχή προφανώς προορίζεται και δίδεται για τουριστική ανάπτυξη.

Η πρόθεση της πολιτείας, εάν της αναγνωρίσουμε σοβαρότητα , συνέπεια και ευνομία, με βάση την πολυσήμαντη απόφασή της για την ίδρυση του Αρκαδικού Χωριού, ήταν η δημιουργία ενός κέντρου του Απόδημου Ελληνισμού, σε έναν χώρο με συμβατές χρήσεις , όπως προφανώς αυτές καθορίζουν μια περιοχή ως τουριστική.

Μεταβάλλεται όμως σιγά-σιγά η περιοχή σε χώρο λειτουργίας ιχθυοτροφείων,

η οποία έρχεται σε αντίθεση με τον προηγούμενο σχεδιασμό, τον αναιρεί και τελικά απειλεί να καταστρέψει την ανάπτυξη του χωριού μας. Πουθενά σε όλο το μήκος των παραλίων της Βόρειας Κυνουρίας δεν υπάρχουν χαρακτηρισμένες Περιοχές Οργάνωσης και Ανάπτυξης Υδατοκαλλιέργειας (ΠΟΑΥ).

Γινόμαστε μάρτυρες ενός εγκλήματος. Τα ιχθυοτροφεία υπάγονται στην ευρύτερη έννοια της αγροτικής δραστηριότητας, λαμβανομένης ως δραστηριότητας του πρωτογενούς τομέα παραγωγής και επομένως υπάγονται στην διαδικασία του άρθρου 24 ν. 1650/86. Είναι δηλαδή νόμω υποχρεωτική η θέσπιση ζωνών αναπτύξεως ιχθυοτροφείων πριν από κάθε χορήγηση σχετικής άδειας. Κι αυτό ισχύει γιατί η λειτουργία ιχθυοτροφείων συνεπάγεται έντονη επέμβαση στο θαλάσσιο περιβάλλον. Η ανωτέρα διαδικασία επιβάλλεται μέχρι να εκπονηθούν εθνικά και χωροταξικά σχέδια, ώστε να διαφυλαχθούν οι δυνατότητες της ευρύτερης χωροταξικής οργάνωσης και να εξασφαλιστεί ο ορθολογικός έλεγχος των χρήσεων γης, σύμφωνα με την φέρουσα αντοχή κάθε περιοχής και για να αποφευχθούν ή ρυθμιστούν οι συγκρούσεις από τις πιέσεις για την ανάπτυξη μιάς περιοχής και να προστατευθούν οι μη ανανεώσιμοι και ευαίσθητοι φυσικοί πόροι. Τουλάχστον κάτι τέτοιο αποσκοπεί η Αειφόρος Ανάπτυξη, που διαλαλούν όλοι οι επίσημοι φορείς.

Όλα αυτά βέβαια, δεν έγιναν από μόνα τους . . .  Κάποιοι υψηλά ιστάμενοι διευκόλυναν τις εταιρείες ιχθυοκαλλιεργειών. Κάποιοι έβαλαν τις υπογραφές τους κι έδωσαν ”άδειες” επαναπαυόμενοι ίσως στο γεγονός οτι υπάρχει απουσία νομικού πλαισίου που ορίζει την χρήση των παράκτιων ζωνών. Κάποιοι, πάλι, τοπικοί φορείς, γνωμοδότησαν θετικά ώστε πέρα από τις ”άδειες”, να εξασφαλίζουν τα ιχθυοτροφεία και επεκτάσεις, με αντάλλαγμα ένα μικρό μίσθωμα ή κάποιες λιγοστές θέσεις εργασίας, αδιαφορώντας παντελώς για τις επιπτώσεις στο χωριό μας αλλά και του γεγονότος ότι στην ουσία παρανομούν.  Ειναι οι ίδιοι που δεν μας ρώτησαν ποτέ τη γνώμη μας, αφού εμείς είμασταν οι άμεσα θιγόμενοι, άν και γνώριζαν φυσικά τους δικαστικούς αγώνες που τραβούσαμε και τραβούμε ακόμα για την απομάκρυνση των  παράνομων ιχθυοτροφείων από κοντά μας. Ακόμη και οι ίδιες οι επιχειρήσεις των ιχθυοκαλλιεργειών προσπαθούν να ξεγελούν όταν επιδιώκουν ”άδειες” ή επεκτάσεις, λέγοντας ψέμματα για την απόσταση των μονάδων τους απο το Αρκαδικό ή όταν αναφέρονται στις συνολικές πηγές ρυπαντικού φορτίου, κρύβοντας την υπαρξη άλλων ιχθυοτροφείων στη περιοχή ή κρύβοντας κι ολόκληρο το Αρκαδικό ακόμη. Καταφεύγουν σε τεχνάσματα  ”παίζοντας” με τις γεωγραφικές συντεταγμένες των μονάδων τους.

Όταν τον Απρίλιο του 2006 ο σύλλογός μας, ζήτησε από την Περιφέρεια Πελοποννήσου και συγκεκριμένα από τη Γενική Διεύθυνση Περιφέρειας / Διεύθυνση Γεωργικής Ανάπτυξης, (δηλαδή από το κράτος) να μας δώσουν αντίγραφα των τοπογραφικών σχεδίων, (εξαρτημένων με συντεταγμένες), σύμφωνα με τα οποία δώθηκαν ”άδειες εγκατάστασης” στα ιχθυοτροφεία, στούς θαλάσσιους χώρους γύρω από το Αρκαδικό, η απάντησή τους ήταν οτι τα αιτούμενα έγγραφα είναι έγγραφα ιδιωτικά, κι εμπεριέχουν δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας και βάσει του νόμου τάδε, δεν είναι δυνατή η χορήγηση των εγγράφων που ζητάμε.

Παρ’ όλες τις τρικλοποδιές και τα εμπόδια, είχαμε και κάποιες νίκες, όπως ήταν η ακύρωση απόφασης του ΔΣ Βόρειας Κυνουρίας για επέκταση ιχθυοτροφείου. Σημαντική ήταν και η δικαίωσή μας από το Συμβούλιο της Επικρατείας το 2006.

Οι νίκες αυτές μας έδωσαν πρόσκαιρες χαρές, επειδή δυστυχώς έμειναν στα χαρτιά.

Θά θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον Δημοτικό Σύμβουλο, κ Νικόλαο Δρίκο,

ο οποίος ήταν ο μόνος που καταψήφισε την επέκταση των ιχθυοτροφείων.

Ο ευσυνείδητος αυτός άνθρωπος, θεώρησε σωστά ότι ο  Αργολικός Κόλπος ήταν ήδη αρκετά επιβαρημένος για να δεχτεί κι άλλες κλούβες από ιχθυοκαλλιέργειες.

Αντιλαμβανόμαστε πλήρως πως τα ιχθυοτροφεία, φέρνουν πολλά χρήματα στην Ελλάδα και καλά κάνουν καθώς τα ψάρια τους αποτελούν σχεδόν το Νο 1 εξαγώγιμο προϊόν της χώρας μας ξεπερνώντας την κτηνοτροφία και το ελαιόλαδο ακόμη (παρ’ όλο που όλο αυτό το χρήμα πάει σε λιγοστές τσέπες). Εκεί που αντιδρούμε είναι που εγκαθίστανται κοντά σε κατοικημένες ή τουριστικές περιοχές. Τόσες και τόσες βραχονησίδες έχει η χώρα μας . . .  Ας τα βάζουν εκεί. Τόση μεγάλη χασούρα θά είχανε από τα τεράστια κέρδη τους ;

Το χωριό μας, απορρόφησε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ σε συνάλλαγμα των Αρκάδων ομογενών, οι οποίοι έχουμε κι έναν λόγω παραπάνω να θεωρούμε τους εαυτούς μας εξαπατημένους απο την πατρίδα μας, όταν βλέπουμε τα ιχθυοτροφεία, με συνοπτικές διαδικασίες να φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και να προσβάλλουν το περιβάλλον, στο οποίο μας υποσχέθηκαν ότι θα ζούσαμε αρμονικά. Η περιοχή γύρω από το χωριό μας μοιάζει απο τα κλουβιά των ιχθυοτροφείων, σαν μια θάλασσα ναρκοθετημένη.

Παρ’ όλους τους δίκαιους και ψυχοφθόρους και πολυδάπανους δικαστικούς μας αγώνες όλα αυτά τα χρόνια, τα ιχθυοτροφεία παραμένουν ακλόνητα στη θέση τους.

Απλώς, για την ιστορία να αναφέρουμε, πως η πλειοψηφία των κατοίκων του Αρκαδικού έλειπε πολλά χρόνια από την Ελλάδα, και οι περισσότεροι αφομίωσαν πολλά καλά στοιχεία από την ξένη χώρα που τους φιλοξενούσε στο εξωτερικό. Μερικά από αυτά, είναι πως οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται, οι δικαστικές απόφάσεις να εκτελούνται και ότι όλοι είναι ίσοι απέναντι στο νόμο. Ότι ένα κράτος δικαίου πρέπει να βοηθάει τους πολίτες να δικαιώνονται όταν αδικούνται. Ειδικά όταν αδικούνται από το ίδιο το κράτος μέσω κάποιων λειτουργών του.

Μάς προκαλεί απελπισία ο απαράδεκτος αυτός τρόπος με τον οποίο αντιμετωπιζόμαστε.

Αγωνιούμε έντονα κι ο χειρότερος εφιάλτης μας είναι μήπως τα παράνομα ιχθυοτροφεία ”νομιμοποιηθούν” και από τη μια μέρα στην άλλη, βρεθεί το Αρκαδικό μόνιμα σφιγμένο από έναν κλοιό από κλουβιά ιχθυοκαλλιεργειών.

Το χειρότερο είναι ότι θα  τα επιφορτιστούν όλες οι επόμενες γενιές του χωριού μας, χωρίς να μπορούν πιά να κάνουν τίποτα γι’ αυτό.

Με όλα αυτά και τα άλλα πολλά που συμβαίνουν τελικά στο Αρκαδικό Χωριό, καμιά φορά μας κυριεύει η απογοήτευση και η απορία: Τελικά, οι πολυάριθμοι αδικημένοι σ’αυτή τη πολύπαθη χώρα δεν δικαιώνονται ποτέ κι αφήνονται να θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους (των ολίγων);

Ο αγώνας μας αν μη τι άλλο, είναι δίκαιος. Θα επιμείνουμε μέχρι να δικαιωθούμε. Το χρωστάμε εξ άλλου στα παιδιά μας.